Choroba Dupuytrena – przyczyny
Nazwa choroby Dupuytrena pochodzi od nazwiska francuskiego chirurga Guillaum Dupuytren, który w 1831 roku dokonał opisał to schorzenie. Choroba ta polega ona na bliznowaceniu rozcięgna dłoniowego – patologicznym zmianom tkanki podskórnej dłoni w obrębie rozcięgna dłoniowego – któremu towarzyszy postępujący przykurcz palców. Choroba Dupuytrena obejmuje w swoim przebigu nie tylko rozcięgno dłoniowe, ale również elementy łącznotkankowe.
Choroba Dupuytrena najczęściej dotyczy stawów śródreczno-paliczkowych (MP) oraz międzypaliczkowych bliższych (PIP) palców serdecznego i małego. Jest to choroba związana z rozrostem komórek rozcięgna dłoniowego, które powodują powstawanie guzków i przykurcz w palcach.
W rozwoju choroby Dupuytrena możemy wskazać trzy zasadnicze fazy:
1) Faza proliferacji – w fazie tej obserwuje się nadmiar fibroblastów z tendencją do ich namnażania i form nietypowych.
2) Faza przerostu rozcięgna (faza przykurczeń) – w fazie tej pojawiają się przykurcze w stawach.
3) Faza końcowa, czyli zbliznowacenia. Przykurcz jest utrwalony i nie wykazuje tendencji do progresji. Obraz histologiczny wykazuje zbite bezkomórkowe pasma włókniste o minimalnym unaczynieniu.
Współczesna medycyna nie wskazuje jednoznacznych przyczyn choroby Dupuytrena. Wśród czynników zwiększających prawdopodobieństwo wystąpienia tej jednostki chorobowej wymianie się:
– czynniki genetyczne – występowanie tej choroby u najbliższych
– choroby nerwu łokciowego
– schorzenia i zmiany chorobowe w korzeniach nerwowych splotu ramiennego
– powtarzające się urazy i przeciążenia w obrębie dłoni
– płeć – choroba ta występuje głównie u mężczyzn
Jakie są objawy Choroby Dupuytrena?
Objawem choroby Dupuytrena, który zawsze występuje u chorego jest przykurcz palca i brak możliwości jego wyprostowania. W początkowej fazie schorzenia obserwuje się pojawienie u chorego na dłoniowej stronie ręki guzków pod skórą. W większości przypadków znajdują się one u podstawy palca serdecznego i małego.
Wśród pozostałych objawów wymienia się:
– problemy w chwytaniu i manipulowaniu przedmiotami;
– wrażliwość na dotyk w chorej okolicy dłoni
– w zaawansowanym stadium choroby pacjenci zgłaszają dodatkowo osłabienie czucia w obrębie opuszków palców, zaburzenia ukrwienia, uczucie mrowienia i drętwienie
USG OGÓLNE
REHABILITACJA
FALA UDERZENIOWA
Choroba Dupuytrena – diagnostyka
Ze względu na nieumiejscowienie schorzenia tuż pod powierzchnią skóry diagnostyka choroba Dupuytrena jest stosunkowo prosta. U znacznej części pacjentów wystarczy przeprowadzenie wywiadu z pacjentem oraz badanie palpacyjne (jednym z najczęściej wykonywanych testów stołu – podczas testu lekarz prosi pacjenta o położenie ręki płasko na stole – jeśli pacjent nie może wyprostować palców to mamy do czynienia z przykurczem). W celu potwierdzenia diagnozy ortopeda najczęściej wykonuje USG ortopedyczne dłoni. Stosunkowo rzadko przy podejrzeniu choroby Dupuytrena wykonuje się badanie RTG.
Leczenie choroby Dupuytrena
W leczeniu zespołu de Quervaina w zależności od stanu pacjenta możemy wyróżnić leczenie zachowawcze i operacyjne. W początkowym stadium choroby stosuje się leczenie zachowawcze obejmujące:
– rehabilitację – pacjentowi najczęściej zlecane zostają ćwiczenia usprawniające i poprawiające ruchomość palców oraz zabiegi fizykoterapeutyczne: jonoforeza, ultradźwięki, fala uderzeniowa,
– podanie sterydu (tzw. blokady) – ortopeda podaje leki w celu redukcji stanu zapalenej i zmniejszenia dolegliwości bólowych
W zaawansowanym stadium choroby stosuje się leczenie operacyjne, które polega chirurgicznym wycięciu lub przecięciu przerośniętych tkanek, powodujących przykurcze w palcach. W zależności od stopnia zaawansowania choroby operacja może polegać na:
– przezskórna igłowa aponeurotomia – jest to małoinwazyjna metoda przeprowadzana w znieczuleniu miejscowym, polegająca na wprowadzeniu do rozcięgna dłoniowego igły i przecięciu nią pasm tkanki włóknistej;
– aponeurotomia – Zabieg wykonywany w znieczuleniu miejscowym podczas którego lekarz wykonuje w kilku miejscach szereg małych cięć na rozcięgnie dłoniowym
– otwarta aponeurotomia – jest to najczęściej stosowana metoda, polegająca na chirurgicznym wycięciu zmienionego chorobowo rozcięgna dłoniowego.
– fasciotomia – za pomocą nacięcia w skórze usuwa się częściowo lub całkowicie chorobowo zmienioną tkankę
– dermofasciotomia – oprócz usunięcia tkanki usuwa się również fragment skóry nad nią, która następnie jest zastępowana przeszczepioną skórą.
Należy pamiętać, iż operacja wykonana we wcześniejszym etapie choroby zwiększa szanse na powrót do pełnej sprawności dłoni.